ਕਿਉਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਰ ਮਰ ਕੇ ਐਥੇ ਜਿਉਂਦੇ ਹੋ?

ਕਿਉਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਰ ਮਰ ਕੇ ਐਥੇ ਜਿਉਂਦੇ ਹੋ?

ਕਿਉਂ ਹਾਲੇ ਵੀ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਕਹੰਦੇ ਹੋ?

ਜਿਹਨਾ ਨੇ ਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਟਾਇਰ ਪਾ ਪਾ ਕੇ ਅੱਗ ਲਾਈ,

ਮਾਵਾਂ ਭੈਣਾ ਦੀਆਂ ਇਜ਼ਤਾਂ ਲੁਟਦਿਆਂ ਵੀ ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਆਈ,

ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਜਦੋਂ ਵੇਖ ਕੇ ਸਾਰੀ ਲੋਕਾਈ,

ਮਰਨ ਵਾਲਾ ਹਰ ਇੱਕ ਸੀ ਕਿਸੇ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਭਾਈ,

ਕਿਉਂ ਇਹ ਭਾਰ ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਹਾਲੇ ਵੀ ਸਹੰਦੇ ਹੋ?

ਕਿਉਂ ਹਾਲੇ ਵੀ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਕਹੰਦੇ ਹੋ?

ਉਨੱਤੀ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਇਨਸਾਫ਼ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਿਆਂ,

ਇਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਮਝ ਕੇ ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਮਰਦਿਆਂ,

ਸ਼ਾਇਦ ਕਦੇ ਸਮਾ ਬਦਲੇ ਏਹੀ ਸੋਚ ਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਜਰਦਿਆਂ,

ਇਹਨਾ ਦੀ ਚਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸ ਕੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੜਦਿਆਂ,

ਕਿਉਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਇਹਨਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਜਾ ਬਹੰਦੇ ਹੋ?

ਕਿਉਂ ਹਾਲੇ ਵੀ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਕਹੰਦੇ ਹੋ?

ਇੱਕ ਨੂ ਅਜਾਦੀ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀਆਂ ਦੇ ਰੱਸੇ,

ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਲੋਕਤੰਤਰ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਦੱਸੇ ,

ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਵੱਸੇ?

“ਗੋਲਡੀ” ਫਿਰ ਕਦੇ ਨਾ ਕੋਈ ਇਸ ਅੱਜਗਰ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫੱਸੇ,

ਕਿਉਂ ਇਨਸਾਫ਼ ਮਿਲਣ ਦੀ ਗਲਤ ਫਹਿਮੀ ਵਿੱਚ ਰਹੰਦੇ ਹੋ?

ਕਿਉਂ ਹਾਲੇ ਵੀ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਕਹੰਦੇ ਹੋ?

...ਵਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ (ਗੋਲਡੀ)